Zonnewind

Wij zijn kinderen van eenvoud
ooit uit sterrenstof geboren
opgestaan in vroege morgen
toen haar zonnewind verscheen
en zo hingen wij er jaren
in oneindig navelstaren
onverzadigd aan haar rokken
als haar schemerlicht verdween

En toch - zij liet ons steeds geloven
in haar zee van regenbogen
die zij strooide over velden
met verdwaalde hagelsteen
dat zij er meer was dan het licht
dat zij er legde in ons ogen
waarmee wij een maan verdroomden
die zij stilletjes bescheen

Zij was een moeder - sterrenzaaier
baarde hemel en de aarde
kuste goudgelokte haren
zonnejaren als geen één
en wij - de kinderen van eenvoud
die haar sterrenstof eens waren
draaiden duizelend in banen
ons geluk steeds om haar heen