zat zij daar - winterbleek
op schoot van Brusselse straten
Gehavend - ontheemd
van de wereld vervreemd
tussen mensen die werkelijk
haar ledigheid niet zagen
Niet haar honger
dorst
haar schamel kleed
de wind die haar de das omdeed
het zieke kind dat aan haar borst
in tranen werd gedragen
Ze hadden haar begraven
met de voegen van de stad
waar zij gevangene nu was
van uitverkoop in etalages
waar de zoete geur van wafels
onder winterjassen gleed
die zij er enkel nog kon zien
als zij hun blikken niet vermeed
Zij was een vreemdeling - verstekeling
verdwenen in een schemering
van stenen in een stad
die haar niet langer nodig had
die Zeven Werken er vergat
om aan een ander te besteden
om te laven, om te spijzen
te begraven, te genezen
Alleen het Manneke dat piste
voor toeristen naar beneden
kon men soms als men het wou
in bitterkou nog beter kleden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten