als los zand tussen ons tenen
elkaar houden in verlangen
om elkaar dichtbij te zijn
zo zijn wij kristal geworden
tussen afgesleten stenen
heller schijnend dan Parnassus
lichter dan de volste maan
Het duurde alles bij elkaar
zo men zou zeggen slechts seconden
niet veel langer dan een kus
die doorgegeven werd als wijn
zo is het vuur ons voor geweest
te groots om water te doen branden
zo is lucht ons voor geweest
om weer uit water op te staan
Zo zijn wij schitterlicht geworden
uit wat zand tussen ons tenen
om te kijken naar de duinen
als twee korreltjes zo klein
zo is het leven ons geworden
vlug als afgesleten stenen
rollen wij vanwaar we kwamen
waar de zee ons ooit zag gaan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten