op gedroomde witte stenen
waar de aarde niet van hier was
maar een stipje van de maan
een blauwe fee in zwart fluweel
die zilverlichtend werd beschenen
zoals astronauten zagen
lichtjes dansend op hun tenen
In een zee die niet van hier was
zoveel mijlen hier vandaan
en kon verstillen als je wou
zo aan de rand van je bestaan
waar je niet wist hoe mooi zij was
hoe licht zij zwaartekracht kon nemen
tussen sterren die je speelde
op gedroomde witte stenen
Zoals astronauten zagen
die als God er zouden staan
dat zij misschien wel van papier was
van haar grootsheid was ontdaan
een blauwe fee die onaanraakbaar
van de maan steeds had geschenen
met een duim die je ervoor stak
in een oogwenk was verdwenen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten