Was het soms de zee
die diep van binnen iets verried
wanneer zij met haar wilde lijf
haar zoute sporen achterliet
wanneer ik wegliep van haar lach
en van het strand haar ogen schiep
als duizend parels van geluk
waar ik getijdenlang in liep
Ik wist het niet waaraan het lag
maar sliep van haar de koele nacht
wanneer onzichtbaar zij haar adem
in mijn droomslaap had bezield
al kon ik weten dat de zon
die voor haar aanzien had geknield
nog net iets meer dan ik kon dromen
ook in maanlicht van haar hield
Geen opmerkingen:
Een reactie posten