Vreugdedansje

Merels vlogen uit
en zij bewoog vernieuwde dagen
met gestreken witte lakens
die zij uitsloeg van balkon
haar wilde haren gingen op en neer
alsof het vogels waren
die zij vangen zou in stilte
op haar rode nachtjapon

Vanaf het raam zag ik haar staan
ik zeg niet dat ik er naar staarde
maar zij liet mij er geen keus
toen zwaartekracht er langzaam won
en zij haar hagelwitte borsten
die zij wintervast bewaarde
nu liet gaan als jonge vogels
fladderend in lentezon

O lentezon
O lentezon
een vreugdedansje op balkon
ik kon beslist niet langer wachten
dan mijn hart er hebben kon
omdat ik wist dat zij wel vaker
na het zwaaien van haar lakens
in gepaste overgave
aan het vloerkleed dan begon