werd geslaakt in verontwaardiging
Het was de buitensporigheid ditmaal
Alleen het water
waarin zij na afloop
nog hun handen wasten
dacht daar anders over
Niets
rechtvaardigde de gedachte
voor een onsje minder te willen sterven
ook niet voor iets meer
Niets
zou het water
donkerder kleuren
dan vermeende onschuld
Het water was van iedereen
al proefde men pas na jaren
de ingedikte bitterheid
van verloren angst
de betekenis van buitensporigheid
waarin onschuldigen bestonden
keer op keer
Verlies U zelf niet
in de verontwaardiging
om een paar omgevallen stenen
als uw huis te branden staat
Wees niet blind
maar doof !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten