Voorbij de Appelboom

Ik las in jouw gedachten

Zoete dromen van een kind

Dat blijft zoeken naar houvast

Om in een sprookje te verdwijnen

Haastig zoekend naar geluk

Naar iets dat altijd maar kon blijven

Iets dat scherven weer tot glas brengt

Iets dat ogen weer doet schijnen

En twee mooie stenen raapte ik

Gelegen op jouw pad

Hield ze vast met de gedachte

Wie jij zijn kon in jouw leven

Wenste iets voor jou, mijn lief

En iets voor ons, om te beleven

Wierp ze daarna van mij af

Waarna zij in een put verdwenen

En jij staarde naar de appelboom

Toen ik weer bij je zat

En je lachte als een kind

Dat weer een droom gevonden had

En jij proostte op de liefde met mij

lachte wat verlegen

En ik zag dat jij het wist, mijn lief

Hoe mooi jouw ogen schenen