toen de wolken over dreven
en ik streelde je gedachten
tot verstillen in mijn schoot
waar ik je zomersproetjes telde
die een jaar waren gebleven
evenals die ene merel
die weer van het voorjaar floot
En ik verstrooide er de zomer
met mijn hand nog wat verlegen
voor mij uit - in één beweging
die je navel had ontbloot
waarna je wangen zich verbloosden
om de kus die werd gegeven
en bleef hangen - net zo lang
de zon haar zienderogen sloot
We liepen verder in de schemer
waar de tijd viel ongelegen
met de weemoed die zich meester maakte
van het avondrood
toen ik mijn lief een antwoord bood
in zuchten die de tijd omschreven
als de wolken die we zagen sterven
in een mooie dood
De tijd liep harder dan de nacht
als je haar eeuwigheid genoot
Geen opmerkingen:
Een reactie posten