Deze nacht bleef ik bij jou
en bij het voetlicht van de maan
waar jij je ruige dekens
vol van zand had dichtgeslagen
en ik volgde hoe je sliep
de hele nacht door hoe je sliep
tot het ochtendlicht
de sterren van je lakens had verslagen
En ik zuchtte hoe je ging
als een passant die zonderling
zich verschool achter de zon
om daar de stilte te verdragen
maar ik hield je stevig vast
nog in gedachten toen die dag
die ik nooit meer zal vergeten
want je schim streelde mijn dagen
Verstil, verwaai, vertroost
mijn vriend
je hebt mijn ziel gedragen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten