als hij ons kon dirigeren
en zijn Morgenstimmung
in een lied gezamenlijk kon eren
en dus zwaaide ik beleefd
mijn beide stokjes zeer doorleefd
hoog in de lucht - steeds met een flair
alsof het mij maar iets kon schelen
maar hij zag dat ik alsof deed
en ik nooit een noot zou spelen
En ik ademde maar stikte
zag zijn voorhoofd dat hij knikte
met een blik die maar bleef rollen
als die ader tussen pezen
die snel uit zijn nek zou veren
dus liet ik mijn stokjes scheren
langs die vibrafoon waar ik
de eerste toon nu had bewezen
twee ernaast - maar toch niet slecht
voor iemand die geen noot kon lezen
Maar de Mollenman werd kwaad
zag het als domheid en verraad
van iemand die als onverlaat
zijn Morgenstimmung wou vervelen
en dus smeet hij in stampij
mij en die vibrafoon opzij
en zei mij dat ik nu voortaan
slechts de triangel mocht bespelen
hij vergat dat ik geen noten las
dus sloeg ik ze - met velen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten