in weemoed aangeslagen
en God - aangeslagen was je
door haar weggerukt bestaan
ze was een uitgespeelde vrouw
die door jouw heimwee werd gedragen
op die uitgeholde dagen
die je liever niet wou gaan
En je zag weer haar piano
waar zij ooit voor had gestaan
Want zij speelde alle dagen hier
het kon je nooit vervelen
muzikale luchtkastelen
bij het zonverlichte raam
waar jij nu hoopte dat jij - net als zij
dat hemels lied kon spelen
langzaam vleugelden je handen
over toetsen met een traan
Je speelde weergaloos haar lied
zonder een noot over te slaan
Als een dans liet jij haar naam
in driekwartsmaat door kamers zweven
en je dronk er van het lied
dat jij met liefde had verstaan
dat ene lied - waarvan je hield
omdat het kracht had teruggegeven
want je heimwee raakte even weer
haar gouden vingers aan
Haar gouden vingers die jou streelden
bij het zonverlichte raam
Geen opmerkingen:
Een reactie posten