hoorde je kreunen
lichte tonen
uit een oude grammofoon
die speelde - hunkerend en zacht
er iets van Brel
die diepbewogen
er mijn vlakke land vertroostte
voor een noorderwind die raasde
door een schaamteloze nacht
Hoorde muziek
en keek opzij
stamelde ongezegde woorden
voor het raam waar ik bleef staan
dat openzwaaide - onverwacht
en lachte hem
de hemel toe
hij - die begreep waar ik wou wonen
en verschool me in zijn stem
die zoveel liefde had gebracht
Hij - die mijn vlakke land omarmde
lief genoeg
om in te wonen
zelfs wanneer het kruin der duinen
door de Noordzee werd getart
ik sloot gordijnen van de nacht
die opgestaan was
en mijn ogen
er tezamen met zijn liefde
die bleef zingen - in mijn hart
Geen opmerkingen:
Een reactie posten